Του Μπάμπη Αντωνιάδη
(εδώ επιβεβαιώνεται η ΑΛΛΗ ΠΡΟΤΑΣΗ)
Οι τελευταίες ανακοινώσεις, με πανηγυρικό μάλιστα χαρακτήρα, παρουσία του υπουργού κου Γ. Ανδριανού και λοιπών παραγόντων, έφεραν και πάλι στην επικαιρότητα το θέμα της καστρονησίδας Μπούρτζι.
Ένα βήμα μπρός
Η ένταξη σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα και η χρηματοδότηση του έργου από το Ε.Σ.Π.Α., προϋπολογισμού 2.790.000,00€, είναι ένα πρώτο θετικό βήμα στη μακροχρόνια εγκατάλειψη. Σύμφωνα με την περιγραφή του έργου, προτείνεται η συντήρηση του μνημείου με κατά τόπους επεμβάσεις, που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση της υγρασίας (μονώσεις, τοπικά αρμολογήματα με ασβεστοκονίαμα) και στον εκσυγχρονισμό των χώρων του (αντικατάσταση κουφωμάτων, κατασκευή νέων επιχρισμάτων, δαπέδων κλπ). Πιστεύω ότι με τα χρήματα αυτά θα αντιμετωπιστούν και τα προβλήματα αποσάθρωσης του κρηπιδώματος, όπου απαιτείται εξειδικευμένη μελέτη, σε συνεργασία με το Δημοτικό Λιμενικό Ταμείο και το Λιμεναρχείο, καθώς είναι αναγκαίο έργο για τη συντήρηση και την ανάδειξη του μνημείου.
Ο ΕΟΤ και τα Τουριστικά Ακίνητα ως διαχειριστές του χώρου αλλά και το Υπουργείο Πολιτισμού, που δε διεκδίκησε την παραχώρηση του μνημείου, έδειξαν μέχρι σήμερα ξεχωριστή αδιαφορία.
Δύο βήματα πίσω
Βήμα πρώτο
Μήπως άνοιξε το παράθυρο για συνεκμετάλλευση των μνημείων από άλλους φορείς εκτός του Υπουργείου Πολιτισμού;
Η απόφαση παραχώρησης στην Περιφέρεια Πελοποννήσου από τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα της διαχείρισης της καστρονησίδας Μπούρτζι έγινε, σύμφωνα με την ανακοίνωση της Περιφέρειας, στη συνεδρίαση της 18ης Νοεμβρίου 2013. Μάλιστα, ο περιφερειάρχης κος Τατούλης τόνισε πως «Αξίζει να σημειωθεί ότι είναι η πρώτη φορά που γίνεται παραχώρηση τέτοιου μνημείου σε Περιφέρεια και είναι κάτι που με δική μας πρωτοβουλία πετύχαμε», έχοντας και τη σύμφωνη γνώμη του Υπουργείου Πολιτισμού.
Το Υπουργείο Πολιτισμού αρχίζει να παραχωρεί μνημεία; Σε επόμενη φάση μπορεί δηλαδή να παραχωρήσει στη διαχείριση της τοπικής αυτοδιοίκησης το Παλαμήδι ή τις Μυκήνες, αν υπάρξει ανάλογο αίτημα;
Δεν παραχώρησε άπλα τη χρήση ενός χώρου μέσα στο Μπούρτζι αλλά τη διαχείριση όλου του μνημείου. Είναι διαφορετικό πράγμα να παραχωρείται σε ιδιώτη ή στην τοπική αυτοδιοίκηση ένας χώρος μέσα σ΄ ένα μνημείο και διαφορετικό να παραχωρείται όλο το μνημείο. Το Μπούρτζι είναι μνημείο της Α’ Ενετοκρατίας (1389-1540) και σύμφωνα με τον αρχαιολογικό νόμο «Ως αρχαία μνημεία ή αρχαία νοούνται όλα τα πολιτιστικά αγαθά που ανάγονται στους προϊστορικούς, αρχαίους, βυζαντινούς χρόνους και χρονολογούνται έως και το 1830» και «Τα αρχαία ακίνητα μνημεία που χρονολογούνται έως και το 1453 ανήκουν στο Δημόσιο κατά κυριότητα και νομή και είναι πράγματα εκτός συναλλαγής και ανεπίδεκτα χρησικτησίας.»
Η πρόταση δεν είναι καινούργια. Είχε ξαναπέσει στο τραπέζι το 1998, οπότε και εγκρίθηκε η κατά χρήση παραχώρηση από τα Ελληνικά Τουριστικά Ακίνητα στο Δήμο Ναυπλίου για 20 έτη αλλά το θέμα δεν προχώρησε. Οι μόνοι που διαφώνησαν τότε ήταν οι δημοτικοί σύμβουλοι της ΑΛΛΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ, με το επιχείρημα ότι τα μνημεία ανήκουν στο Υπουργείο Πολιτισμού. Μάλιστα είχε κατατεθεί από το συμπολίτη μας δικηγόρο Κώστα Γκότση, αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας της πράξης παραχώρησης στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ενός αρχαίου μνημείου δεν προχώρησε στου ουσία της αίτησης γιατί δεν παρουσίασαν την σύμβαση παραχώρησης γιατί μάλλον ήξεραν ότι είναι μια πράξη παράνομη.
Βήμα δεύτερο
Το μόνο που με σαφήνεια περιέγραψαν στη νέα χρήση είναι η καφετέρια
Δεν μπορεί το όραμά μας για την επαναλειτουργία ενός μνημείου να είναι η λειτουργία ενός πωλητήριου, μιας καφετέριας ή ενός εστιατορίου και να αναφέρεται απλά ότι θα λειτουργήσουν και χώροι εκθεσιακοί.
Μήπως χάσαμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε ένα σημαντικό πολιτιστικό χώρο αναφοράς στην Καστρονησίδα; Ο υπογράφων το κείμενο μαζί με τον Κ. Καράπαυλο, ως μέλη της ΑΛΛΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ πριν από δύο χρόνια (13-9-2011) κατέθεσαν μια σκέψη για τη λειτουργία στο Μπούρτζι ενός Μουσείου Εγκληματολογίας. (μπορείτε να διαβάσετε την πρόταση στο http://alliprotasi.wordpress.com/2011/09/15/bourtzi-3/ )
Και δεν υπάρχει μόνο αυτή η πρόταση. Κατά καιρούς έχουν κατατεθεί και άλλες για τη χρήση του χώρου. Δεν θα μπορούσαμε να εξετάσουμε κάποιες άλλες λύσεις διαφορετικής χρήσης, πέρα του αναπτυξιακού για μερικούς έργου, της λειτουργίας μιας ακόμα καφετέριας, με εξαιρετική, θα πρέπει να παραδεχτούμε, θέα;
Ενδιαφέρον όμως έχει να δούμε το πώς φτάσαμε έως εδώ. Σ’ αυτό θα αναφερθούμε σε επομένη παρέμβαση.
